یک‌صد و دوازده تن از انقلابیون مسلمانی که در جریان انقلاب سال ۱۳۵۷ در ایران مشارکت داشتند، با انتشار بیانیه‌ای نوشته‌اند که جمهوری اسلامی با «فضای خفقان‌آمیزی» که ایجاد کرده، «جز شرمساری از آن‌چه بر فرزندان این مرز و بوم می‌رود، چیزی باقی نگذاشته» است.
این مبارزان و زندانیان سیاسی دوران پهلوی در بیانیه خود به مناسبت سالگرد انقلاب اسلامی ۵۷، این انقلاب را «پیروزی شیرین» توصیف کرده‌اند که اکنون از آن فقط «تلی از آرزوی‌‌های بربادرفته بر جای مانده است.»
آنان نوشته‌اند که جمهوری اسلامی «کشور را به ورطه سقوط برده و استبدادی دیگر به کشور بازگردانیده آن هم به نام دین و مذهب.»
امضاکنندگان این بیانیه مدعی «وابستگی» حکومت پهلوی شده‌اند و گفته‌اند وقتی از «استبداد و اختناق» این حکومت «خودکامه» پادشاهی به تنگ آمدیم، با عزمی استوار به کارزار مبارزه با آن وارد شدیم.
آن‌ها بدون اشاره به نقش مخرب خود در آشفتگی کنونی ایران، تأکید کرده‌اند که پس از انقلاب «قرارمان این بود که هیچ یک از ارکان حکومت، از پاسخگویی به ملت معاف نباشند و هیچ صنف و طبقه‌ای از مزایای ویژه و یا نفوذ در دستگاه‌های حکومتی برخوردار نشود.»
اما به عقیده این فعالان سیاسی پیشین، «انبوهیِ آمار زندانیان سیاسی مدنی و احکام قضائی ناعادلانه و اعدام‌های ناروا» و «احکامی که در ورای دیوارهای بلند زندان‌ها بر جوانان و نوجوانان معترض اجرا می‌شود»، دستاورد جمهوری اسلامی است.
فضل‌الله صلواتی، علیرضا صادقی، لطف‌الله میثمی، مرتضی الویری، حسین راغفر، مصطفی ایزدی و جلال جلالی‌زاده از جمله امضاکنندگان این بیانیه هستند.
آنان در پایان بیانیه خود تأکید گفته‌اند: «ما همچون گذشته همواره بر اصل عدالت، آزادی، حفظ استقلال، تمامیت ارضی کشور و نفی نابرابری‌های اقتصادی اصرار می‌ورزیم.»
