موسسه روابط بین‌الملل فرانسه در مقاله‌ای به تحلیل حضور نیروی دریایی رژیم ایران در منطقه اقیانوس هند و آرام پرداخته و نتیجه گرفته است که این حضور به منظور تأکید تهران بر «راهبرد شرقی» خود، به چالش‌کشیدن «نفوذ هژمونیک» آمریکا در منطقه و جست‌وجوی«شراکت‌های چندقطبی» در عرصه بین‌الملل صورت می‌گیرد.
به گفته این اندیشکده، راهبرد دریایی ایران از زمان انقلاب اسلامگرایانه سال 1979، مطابق با دکترین نظامی این کشور بوده است که بر «پاسخ نامتقارن» به چالش نظامی ناشی از حضور نظامی آمریکا در خاورمیانه تاکید دارد.
از اواسط دهه 2000، جمهوری اسلامی یک سیاست خارجی چندبُعدی را دنبال می‌کند که شامل آفریقا و آمریکای لاتین و سایر مناطق می‌شود. در سطح آسیا، ایران قصد دارد روابط خود را با قدرت‌های غیرغربی مثل روسیه و چین تقویت کند.
به گفته این اندیشکده، سیاست «نگاه به شرق» که در دوران ریاست‌جمهوری محمود احمدی‌نژاد به سنگ بنای سیاست خارجی ایران تبدیل شد، زمانی به مرحله عمل در آمد که چین با پیشی‌گرفتن از اتحادیه اروپا، «شریک تجاری اصلی» ایران شده بود.
به نوشته این موسسه، علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی اعلام کرده لازم است نیروی دریایی این رژیم در اقیانوس‌های اطلس، هند و آرام حضور داشته باشد. این راهبرد مبتنی بر حضور فعال نیروی دریایی ایران در تنگه‌های راهبردی مانند هرمز یا کانال پاناما است. بر این اساس، نیروی دریایی رژیم ایران «مراکز فرماندهی» برای اقیانوس‌های هند، اطلس و آرام ایجاد کرده است.
به گفته موسسه روابط بین‌الملل فرانسه، حضور دریایی ایران در اقیانوس آرام جنوبی ابزاری برای پیشبرد اهداف سیاسی رژیم ایران در عرصه بین‌المللی است. این امر به نیروهای نظامی ایران اجازه می‌دهد تا «دیپلماسی دریایی» را نه‌فقط با روسیه و چین، بلکه با کشورهای دیگر مانند اندونزی نیز توسعه دهند.
حضور دریایی ایران در اقیانوس آرام جنوبی همچنین وسیله‌ای برای تهران به منظور تاکید بر «جاه‌طلبی خود» در راستای ایجاد «نظم بین‌المللی پساغربی» و نشان دادن ناکارآمدی تحریم‌های غرب در محدود کردن پیشرفت نظامی خود است.
